Μια φορά κι έναν καιρό........ και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (???)

Όταν ήμουν παιδί...... αγαπούσα τα παραμύθια..... Λάτρευα τη φωνή της μαμάς και της γιαγιάς..."Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε........." και το μαγικό τέλος... "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...." και κάπου εκεί..... έκλειναν τα μάτια μου...... 

Ήθελα να καταφέρω να έχω ένα μαγικό ραβδάκι.... ή έστω μία νεράιδα στη ζωή μου..... και με μία μαγική κίνηση κάθε πρόβλημα να έχει μαγική λύση......

- Η κακιά μητριά....όσο κι αν προσπάθησε.... δεν τα κατάφερε..... η Σταχτοπούτα βρήκε την αγάπη...

- Τα τρία γουρουνάκια..... ήταν τόσο καλά... και όσο κι αν υπέφεραν από τον κακό τον λύκο.... τα κατάφεραν....

- Η Κοκκινοσκουφίτσα.... κατάφερε να βοηθήσει τη γιαγιά της, ακόμη κι αν είχε γίνει το χειρότερο....

- Η Γκρέτα.... ζούσε στο ονειρεμένο σπίτι της... από γλυκά.....

Και... μετά από τόσα παραμύθια, με διδάγματα.... έρχεται στη ζωή κάποιος κύριος ... που τον λένε "Κράτος" και γκρεμίζει μέσα σε λίγα χρόνια, όλα τα όνειρα που χτίζανε γενιές και γενιές.... Όνειρα για το αύριο..... και έτσι απλά.... τα κάνει όλα αλλιώς..... και μας κάνει να χάνουμε τα όρια..... "Πού τελειώνει το ψέμα κι αρχίζει η αλήθεια?" 

Ακόμη κι αν σα γυναίκα έχω ανάγκη από το ..... παραμύθι μου........ αναρωτιέμαι....... πότε θα καταφέρουμε να τολμήσουμε να πούμε....... "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"?????

Τουλάχιστον..... εσείς..... του αρσενικού φύλου.... να ξέρετε...... μπορείτε να κάνετε μία γυναίκα ευτυχισμένη....  Με τη φωνή σας.... , με μια αγκαλιά σας... , ένα χάδι.... μπορείτε να ζωντανέψετε τα.....παραμύθια της..... και να χαμογελάσει όπως τότε......

κι αν έχετε παιδιά.......... μη διστάζετε να τους λέτε Παραμύθια....... η φωνή σας και τα μαγικά που κρύβουν.... θα τα κάνουν να ξέρουν..... να διαφοροποιούν...... τα παραμύθια της μαμάς και του μπαμπά από τα παραμύθια.... του κυρίου Κράτους ;-)

read more ►

ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ.....

Ο μικρός Νικολάκης στα γενέθλιά του πήρε το ωραιότερο δώρο!!!! Ένα κλουβί με δύο υπέροχα, μικρά, πολύχρωμα παπαγαλάκια.....  

Κάθε πρωί ξυπνούσε, τα τάιζε και μετά άνοιγε την πόρτα από το κλουβί... Αυτά χαρούμενα πετούσαν μέσα στο σπίτι, καθόντουσαν στον ώμο του και κάποια στιγμή γυρνούσαν διψασμένα στο κλουβί...

Όποιος ερχόταν στο σπίτι θαύμαζε την ομορφιά τους.... αλλά και τον τρόπο που τα περιποιείται και τα αγαπάει ο Νικολάκης-παρά το νεαρό της ηλικίας του... Κι όταν τον ρωτούσαν γιατί τα αγαπάει τόσο πολύ, η απάντησή του ήταν...:

"Με κάνουν χαρούμενο, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά"

Πέρασε ο καιρός και τα παπαγαλάκια μεγάλωναν και ομόρφαιναν... Ένα πρωί, όμως που ο Νικολάκης άνοιξε την πόρτα για να βγούνε αυτά έμεναν εκεί... Το ένα παπαγαλάκι είχε παχύνει...το άλλο πήγαινε κοντά του του κελαηδούσε και παρόλα αυτά.....δεν κουνιόταν... Έμενε εκεί και κοιτούσε...

Ο Νικολάκης φώναξε αγχωμένος τη μαμά του. Η μητέρα του έκπληκτη και με μία έκφραση θαυμασμού είπε : "Αχ! Κοίταξέ τα.... Αρρωστησε το ένα και το άλλο δε βγαίνει μόνο του. Δεν μπορεί να ζήσει το ένα χωρίς το άλλο.."

Την επόμενη μέρα η έκπληξη για το Νικολάκη ήταν δυσάρεστη... Το άρρωστο παπαγαλάκι δε ζούσε πια!!! Το άλλο ήταν θλιμμένο και έμενε εκεί, δίπλα του χωρίς να κάνει τίποτε.... Δεν έτρωγε... Δεν έπινε νερό.... Όταν επέστρεψε ο μπαμπάς του του εξήγησε πως ήταν ζευγάρι και δεν μπορεί να ζήσει το ένα χωρίς το άλλο.....

Ο Νικολάκης ανέβηκε πάνω στο σκαμπό, ξεκρέμασε το κλουβί, το έδωσε στον πατέρα του και του είπε: "Δε θέλω γύρω μου κανέναν που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κάποιον άλλον...... Δεν το καταλαβαίνω....   Εγώ δεν μπορώ να ζήσω μόνο χωρίς εμένα...."

Έτσι είναι..... αγαπάμε...δενόμαστε με ανθρώπους, αντικείμενα και λέμε συχνά...:

"Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς καφε"

"Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τηλεόραση"

"Για μένα το σκυλάκι μου είναι η ζωή μου"

"Αν ποτέ χωρίσω...δε νομίζω ότι θα τα καταφέρω να ζήσω"

κ.α.

κ.α.

κ.α.

Και.....καταφέρνουμε να ζούμε σε ένα κλουβί.... και μόλις χάσουμε κάτι που αγαπάμε πολύ... δεν μπορούμε να ζήσουμε ή αργούμε πολύ να επανέλθουμε....

Αλήθεια.... πόση νοημοσύνη έχουν τα παπαγαλάκια????

Η ζωή είναι πολύ όμορφη και η ελευθερία μας σε συνδυασμό με την αντίληψη που έχουμε ως όντα μπορεί να μας φέρει πολλά χαμόγελα.... Αρκεί.... να ζούμε πρώτα από όλα με τον "εαυτό" μας......... Να θυμόμαστε πως...... κάθετί που μας κάνει να λέμε "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς....." είναι ακόμη ένα κάγκελο στο κλουβί που μόνοι μας τελικά χτίζουμε.... και..... 

είναι τόσο δύσκολο να καταφέρεις να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις με χαρά... μέσα σε ένα.....κλουβί!!!!

read more ►