Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ.....

Ο μικρός Νικολάκης στα γενέθλιά του πήρε το ωραιότερο δώρο!!!! Ένα κλουβί με δύο υπέροχα, μικρά, πολύχρωμα παπαγαλάκια.....  
Κάθε πρωί ξυπνούσε, τα τάιζε και μετά άνοιγε την πόρτα από το κλουβί... Αυτά χαρούμενα πετούσαν μέσα στο σπίτι, καθόντουσαν στον ώμο του και κάποια στιγμή γυρνούσαν διψασμένα στο κλουβί...
Όποιος ερχόταν στο σπίτι θαύμαζε την ομορφιά τους.... αλλά και τον τρόπο που τα περιποιείται και τα αγαπάει ο Νικολάκης-παρά το νεαρό της ηλικίας του... Κι όταν τον ρωτούσαν γιατί τα αγαπάει τόσο πολύ, η απάντησή του ήταν...:
"Με κάνουν χαρούμενο, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά"
Πέρασε ο καιρός και τα παπαγαλάκια μεγάλωναν και ομόρφαιναν... Ένα πρωί, όμως που ο Νικολάκης άνοιξε την πόρτα για να βγούνε αυτά έμεναν εκεί... Το ένα παπαγαλάκι είχε παχύνει...το άλλο πήγαινε κοντά του του κελαηδούσε και παρόλα αυτά.....δεν κουνιόταν... Έμενε εκεί και κοιτούσε...

Ο Νικολάκης φώναξε αγχωμένος τη μαμά του. Η μητέρα του έκπληκτη και με μία έκφραση θαυμασμού είπε : "Αχ! Κοίταξέ τα.... Αρρωστησε το ένα και το άλλο δε βγαίνει μόνο του. Δεν μπορεί να ζήσει το ένα χωρίς το άλλο.."
Την επόμενη μέρα η έκπληξη για το Νικολάκη ήταν δυσάρεστη... Το άρρωστο παπαγαλάκι δε ζούσε πια!!! Το άλλο ήταν θλιμμένο και έμενε εκεί, δίπλα του χωρίς να κάνει τίποτε.... Δεν έτρωγε... Δεν έπινε νερό.... Όταν επέστρεψε ο μπαμπάς του του εξήγησε πως ήταν ζευγάρι και δεν μπορεί να ζήσει το ένα χωρίς το άλλο.....
Ο Νικολάκης ανέβηκε πάνω στο σκαμπό, ξεκρέμασε το κλουβί, το έδωσε στον πατέρα του και του είπε: "Δε θέλω γύρω μου κανέναν που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κάποιον άλλον...... Δεν το καταλαβαίνω....   Εγώ δεν μπορώ να ζήσω μόνο χωρίς εμένα...."

Έτσι είναι..... αγαπάμε...δενόμαστε με ανθρώπους, αντικείμενα και λέμε συχνά...:
"Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς καφε"
"Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τηλεόραση"
"Για μένα το σκυλάκι μου είναι η ζωή μου"
"Αν ποτέ χωρίσω...δε νομίζω ότι θα τα καταφέρω να ζήσω"
κ.α.
κ.α.
κ.α.
Και.....καταφέρνουμε να ζούμε σε ένα κλουβί.... και μόλις χάσουμε κάτι που αγαπάμε πολύ... δεν μπορούμε να ζήσουμε ή αργούμε πολύ να επανέλθουμε....
Αλήθεια.... πόση νοημοσύνη έχουν τα παπαγαλάκια????
Η ζωή είναι πολύ όμορφη και η ελευθερία μας σε συνδυασμό με την αντίληψη που έχουμε ως όντα μπορεί να μας φέρει πολλά χαμόγελα.... Αρκεί.... να ζούμε πρώτα από όλα με τον "εαυτό" μας......... Να θυμόμαστε πως...... κάθετί που μας κάνει να λέμε "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς....." είναι ακόμη ένα κάγκελο στο κλουβί που μόνοι μας τελικά χτίζουμε.... και..... 
είναι τόσο δύσκολο να καταφέρεις να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις με χαρά... μέσα σε ένα.....κλουβί!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: